Ten rok na pewno przejdzie do historii nie tylko ze względu na wymarzoną Australię, ale również inne podróże: po Europie i Polsce. Mogę śmiało powiedzieć, że był bogaty w podróże i pewnie ciężko będzie w przyszłym roku go przebić. Niemniej jednak spróbuję;) A na razie zebrałam do kupy najlepsze oferty, wydarzenia, przygody minionego roku.

Najlepsze miejsce, które widziałam

Miejsc, które zapierają dech w piersiach było naprawdę bardzo dużo w tym roku. Australijscy Apostołowie, holenderskie kanały czy polski Płock to jedne z najlepszych tegorocznych miejsc. JEDNAK zdecydowanym leaderem jest Kata Tjuta, czyli zespół formacji skalnych na terenie Terytorium Północnego Australii, niedaleko popularnego Uluru. Miejsce, do którego jedzie się głównie ze względu na popularny monolit, "tak przy okazji".  My również wybraliśmy się tam zupełnie przypadkiem, chcąc zobaczyć z innej perspektywy wschód słońca. Będąc tak blisko skał, przy w miarę rozsądnej temperaturze  (tylko 30 stopni), nie mogliśmy sobie odmówić wycieczki wokół Kata Tjuta. Skały zapierają dech w piersiach! Otwarte usta i efekt "wow" towarzyszyły nam podczas całej 10km trasy.

Mimo, iż podczas podróży staram się zazwyczaj nie stresować, uciec od pędu i kierować się popularnym w Australii "no worries", to niestety nie da się całkowicie wyeliminować stresujących sytuacji. Tutaj zapewne, ku zaskoczeniu wielu z Was, nie wymienię noclegu w siatce na głowie w obawie przed gigantycznymi karaluchami, ani nawet Ryanaira, który odwołał nam lot, ale szaleńczy pęd na autobus w Londynie podczas powrotu z Australii. Zawsze mając przed sobą lot staramy się zostawić sobie duży zapas czasu na dotarcie na lotnisko. Tak było i tym razem. Wstaliśmy bardzo wcześnie rano - koło godziny 4:00. Na spokojnie dotarlibyśmy do Victoria Station, skąd odjeżdżał nasz autobus na lotnisko, gdyby nie zamknięte ulice ze względu na obchodzony prze Londyńczyków Dzień Pamięci, o którym oczywiście nie wiedzieliśmy. Mimo, iż mieliśmy sprawdzone 3 alternatywne dojazdy, żaden z nich się nie sprawdził, bo nie działało ani metro, ani autobusy, ani nawet nie jeździły taksówki :(.  Zostało nam ostatnie 20 minut do odjazdu autobusu, a byliśmy oddaleni od Victorii o 18 minut (wg informacji od policjanta). To dawało nam jeszcze dwie minuty zapasu. Podjęliśmy decyzję, że ruszamy tam z buta, z ciężkimi plecakami na plecach. Całą drogę rozpaczliwie biegliśmy w kierunku Victorii. Punktualnie wpadliśmy na stację - zmęczeni, spoceni, prawie nieżywi- i w ostatniej chwili wskoczyliśmy do autobusu na Luton, który... okazał się niewłaściwym! Po odczekaniu dwóch kolejnych minut (pan kierowca nie za bardzo chciał nam powiedzieć, że jesteśmy w niewłaściwym autobusie) wypadliśmy z autobusu jak poparzeni i "w locie" udało nam się wskoczyć do właściwego. Do tej pory nie wiem jakim cudem zdążyliśmy. Całą drogę słuchaliśmy jednak narzekań kierowcy jacy jesteśmy nieodpowiedzialni. 

Mieszkając wielokrotnie w hostelach nigdy nie spotkałam się z niebezpieczną sytuacją. Moja niezachwiana wiara w bezpieczeństwo hosteli zmieniła się w Sydney, gdzie mieliśmy spędzić dwie noce. Zarezerwowaliśmy całkiem niezły hostel - dobre warunki, czysto, fajna kafejka z darmowym śniadankiem. Nic nie wskazywało na to, że towarzystwo będzie nieodpowiednie. Niestety nasz spokój został zaburzony po przekroczeniu progu naszego wieloosobowego pokoju. Zaraz po otwarciu drzwi naszym oczom ukazały się tęgie postury czarnoskórych mężczyzn, zażywających substancje niewiadomego pochodzenia  i paradujących nago po pokoju. Sytuacja była o tyle dramatyczna, że ja byłam jedyną dziewczyną w pokoju, a Kam, z całym szacunkiem do jego siły i mięśni, w starciu z pięcioma osiłkami nie miał najmniejszych szans. Przed oczami miałam jeszcze ostatnie wydarzenia z Włoch, gdzie została zaatakowana para polskich turystów. Pierwszy raz w życiu nie wiedziałam co robić - czy się wykwaterować i spać na ulicy, czy jednak zaryzykować i spać w hostelu. Wspólnie z Kamem stwierdziliśmy, że nie ma innej rady - zostajemy. Całe szczęście okazało się, że w tym samym segmencie tuż za ścianą śpią jakieś kobiety. Ja, żeby nie prowokować współlokatorów przyniosłam się do tego pokoju obok, a Kamil został w pokoju męskim (nie zdecydował się na nocleg w mojej części). Całe szczęście panowie nie szukali przyjaciół na siłę i zostawili zarówno mnie jak i Kamila w spokoju. 

Okazji podróżniczych udało się wyłapać całkiem sporo. Jedna z nich to pomyłka booking.com i niemalże darmowy nocleg w bardzo dobrym hotelu w Amsterdamie (wart ładnych parę stówek). Inna, jeszcze lepsza to okazja Jestara na loty wewnętrzne po Australii i loty do Nowej Zelandii. Jadąc do Australii na pewno opłaca się zakupić członkostwo w klubie Jetstar i wyczekiwać promocji. Nam udało się w ten sposób zaoszczędzić parę tysięcy złotych na osobę (ok 3 tysięcy).

Po tym wpisie mogę zostać zlinczowana przez miłośników natury i entuzjastów Nowej Zelandii. Pojawią się pewnie głosy: na pewno wybrałaś złe miejsca, miałaś słabą pogodę itp itd. Ponieważ to jest mój subiektywny blog i nie zawsze muszę wychwalać miejsca, które odwiedzam, to jednak w tym wpisie odważę się na kilka gorzkich słów o Nowej Zelandii ;)

Raj na ziemi? Są miejsca zapierające dech w piersiach, ale...

 "Jeżeli jedziesz do Australii koniecznie odwiedź Nową Zelandię! Najpiękniejsze miejsce na ziemi!". Zawsze boję się tego typu stwierdzeń. Coś, co może być dla kogoś rajem na ziemi, dla mnie może być jednym z wielu ładnych miejsc jakie widziałam w życiu. Niepotrzebnie też wtedy nastawiam się, że to miejsce MUSI mi się podobać. A przecież wcale nie musi. I tak było z Nową Zelandią. Wszyscy mówili mi, że to Australia powinna być dodatkiem do Nowej Zelandii, a dla mnie jednak to Australia z tych dwóch miejsc jest numerem jeden, zarówno pod względem miast, jak i przyrody.

Ale wszystko od początku. 

Lądujemy w Auckland. Jest chłodno, ale słonecznie. Od momentu, kiedy wyszliśmy z lotniska w mojej głowie była obecna tylko jedna myśl "MUSI MI SIĘ PODOBAĆ". Wypożyczamy samochód i udajemy się w stronę Auckland. Pierwszy spacer. No niby wszystko fajnie, ładnie, pagórki podobne do tych w San Francisco... ale jednak coś jest nie tak. Po zwiedzaniu australijskiego Sydney, to miasto wydaje się małe i bez klimatu. Po prostu nijakie. Obchodzimy wszystkie parki, wulkany, udajemy się nad wodę. I nic - nic mnie nie rusza. Jest OK. Ale przypominam sobie co mówiono przed wyjazdem - miasta w Nowej Zelandii nie są spektakularne. Żeby poznać Nową Zelandię należy wyjechać z miasta, bo do NZ jedzie się, by podziwiać przyrodę. Na drugi dzień jedziemy więc za miasto i przez kolejne 6 dni objeżdżamy północną wyspę. "Teraz MUSI mi się spodobać!" Modlę się, żeby jak najszybciej uciec z autostrady w mniej ruchliwą drogę i rozpaczliwie szukam pięknej natury.

Panorama Auckland. Wygasły wulkan Mt Eden to najlepszy punkt widokowy miasta. Tu  nam się podobało :)

To prawda - w  Nowej Zelandii jest zielono. Jest tu najbardziej intensywna zieleń, jaką widziałam w swoim życiu. Są też piękne pagórki na których wypasają się owieczki, gorące źródła i gejzery. Momentami jednak myślałam sobie "hej, tu jest prawie jak na polskiej wsi - piękne pola, zielone drzewa i małe chatki. Pięknie, ale ja już to znam!

Zieleń Nowej Zelandii naprawdę zachwyca ( chociaż kolor nie do końca widać na zdjęciach :P).

Tak samo jak niektóre miejsca, które momentami do złudzenia przypominają polskie Mazury.

W Nowej Zelandii znajdziemy oczywiście perełki, których nie zobaczymy w żadnym innym kraju np. Waitomo Cave - jaskinia pełna świetlików; gorące, dzikie źródła; wodospady; piękne dżungle, do których, żeby wejść najpierw trzeba wyczyścić buty, by nie zabijać lokalnej fauny i flory.To wszystko tam jest. Tylko, że Góry Błękitne czy Dwunastu Apostołów w Australii zrobiły na mnie zdecydowanie większe wrażenie niż Nowa Zelandia.

Znajdziemy tu piękne wodospady. Prawie jak zdjęcie zrobione w Tatrach :P

Chociaż gorących błotnych źródeł w Polsce nie znajdziemy!

Żeby ten wpis jednak nie był do końca pesymistyczny to powiem, że były piękne miejsca, które zdecydowanie warto zobaczyć np. Tongariro Alpine Crossing, tereny Rotorua; wspomniana wcześniej jaskinia Waitomo, czy powszechnie uważany za komercyjny i przereklamowany świat hobbitów - czyli Hobbiton. O tych miejscach będzie następny wpis!

Nowa Zelandia jest piękna i zdecydowanie warto się tam wybrać, żeby wyrobić sobie własną opinię. Ja jednak ten kraj już widziałam i raczej więcej tam nie wrócę.

Jedną z największych niespodzianek w Australii była dla mnie wyprawa do lasów deszczowych Daintree Rainorest. Piękno rzeczywiście ukrywa się tam, gdzie najmniej się go spodziewamy;) Początkowo myślałam, że ta wycieczka oznacza tylko chodzenie pomiędzy drzewami i unikanie robactwa. Nuuuuda. A jednak nie! Ale zaczynając od początku! Wyprawa do Daintree Forest to nie tylko wyprawa do lasu (i to nie byle jakiego), ale dzień wypełniony całym mnóstwem atrakcji. A wszystko to dzięki Jungletours i właścicielce biura - mieszkance jungli, kobiecie pełnej pasji i miłości do natury.

Dzień zaczynamy bardzo wcześnie. Wsiadamy do autobusu, gdzie od progu wita nas uśmiechnięta pani przewodnik, która jest zarazem właścicielką biura. Już od pierwszych kilometrów czekały na nas niesamowite widoki Scenic Coastal Drive oraz bardzo ciekawe informacje dostarczane przez panią przewodnik. Pierwszy postój to Wildlife Habitat - taki trochę ośrodek pomocy dla zwierząt i roślin.

Oprócz kolorowych papug i przepięknych roślin, mogliśmy tu zobaczyć koale! Widzieliśmy je już wcześniej w ich naturalnym środowisku, jednak ponieważ koale schodzą na ziemię bardzo rzadko, a bez opiekunów i tak pewnie nie odważylibyśmy się ich wziąć na ręce, nie mieliśmy możliwości ich przytulić. Okazja nadarzyła się właśnie tutaj :D Wiele osób po moim przyjeździe pytało jak to jest przytulić koalkę? Boleśnie :P Oprócz puszystego futerka ma ona dosyć ostre pazury, które wbija w ciało  jak tylko położysz jej ręce pod pupką. 

Kolejnym miejscem na mapie naszej wycieczki była Plaża Cape Tribulation, czyli miejsce, gdzie Wielka Rafa Koralowa styka się z junglą Daintree. Plaża jest przepiękna! Pierwsza myśl jaka przychodzi do głowy to... wskoczyć do wody. Niestety nic z tego:( Cape Tribulation to plaża na północy Australii, a jak wiadomo północne wody są zamieszkane przez... krokodyle. Już przy wejściu na plażę widzimy poniższy znak:

O ile my posłusznie zostaliśmy na plaży, nie wszyscy przestrzegali zakazu. Z przerażeniem obserwowaliśmy rodzinkę z małymi dziećmi beztrosko bawiącą się w wodzie. Szybko z Kamkiem pobiegliśmy do naszej przewodniczki, która natychmiast ostrzegła ich przed niebezpieczeństwem. Mimo ostrzeżeń,  że w zeszłym tygodniu krokodyl porwał starszą kobietę, nie usłuchali oni ostrzeżenia argumentując, że "są z Australii i wiedzą, gdzie mogą się kąpać". No cóż... jak to skwitowała nasze przewodniczka "krokodyle na pewno wiedzą, kto jest z Australii, a kto nie i będą uważać kogo zjedzą".

Po krótkim odpoczynku na plaży udaliśmy się w głąb jungli. Trochę się zdziwiliśmy widząc specjalnie przygotowany szlak - zbaczanie z niego było niedozwolone. Nic dziwnego - pająki i żmije tylko czekały na swoje ofiary :D.

Daintree Rainforest to jedne z najstarszych (jeśli nie najstarszy) lasów deszczowych. Ludność mieszkająca w pobliżu chroni każdą część tego miejsca. Nie mają prądu, mieszkają w prostych domach. Obca jest im znana nam cywilizacja. Dlaczego? Argumentują to tym, że zgoda na nowoczesność oznaczałaby więcej ludzi osiedlających się w tym regionie i niszczących naturę. Niewiele osób chce mieszkać w takich warunkach jak oni. Naprawdę trzeba kochać jungle jeśli ktoś godzi się na takie warunki. Dzięki temu jungla jest i prawdopodobnie pozostanie taka piękna.

Pogoda za oknem jest coraz gorsza. Zanim pojawi się na ulicach biały puszek jeszcze trochę się zejdzie (a w miejscach takich jak Warszawa pewnie nie będzie go wcale). Dlatego dzisiaj postanowiłam przybliżyć Wam Brighton Beach i historię 82 domków.

Brighton Beach to jedno z najbardziej charakterystycznych, najbardziej kolorowych i najfajniejszych miejsc w pobliżu Melbourne. Mogę się założyć, że udało się Wam kiedyś zobaczyć w książkach lub przewodnikach kolorowe domki na plaży. Znajdują się one właśnie na plaży Brighton. Oddalona o 11 km plaża posiada 82 kolorowe domki - Bathing Boxes, które służyły kiedyś kobietom... do przebierania :) Symbol wiktoriańskiej moralności i cnoty przybył do Australii z XIX wiecznej Anglii.

Po co budować aż tyle domków do przebierania? Nie można było postawić przebieralni lub po prostu przebrać się w domu? Otóż nie. Odpowiedzią są MORALNOŚĆ I CNOTA. Kiedyś czasy były zupełnie inne. Od kobiet wymagano skromności. Nie można było się narazić na łapczywe spojrzenia obcych mężczyzn. Obowiązywał również zupełnie inny plażowy dress code - kobiety nie paradowały po plaży w bikini, a kostiumy kąpielowe przypominały bardziej sukienki niż bieliznę. Właśnie tą moralność miały zapewnić Bathing Boxes.

Domki na plaży Brighton to i tak duży krok naprzód. Wcześniej kobiety wjeżdżały tymi domkami do morza. Tak, tak dobrze zrozumieliście. Do morza. Domki były ciągnięte przez konie i dopiero kiedy w pełni znalazły się w morzu, oddalone od ciekawskich spojrzeń mężczyzn, wolno było wyjść z domku i się wykąpać. A mężczyźni? Jak zwykle mieli łatwiej i nie musieli kombinować:P Beztrosko kąpali się na brzegu morza.

Obecnie domki są odnowione i służą lokalnym bogaczom. Można powiedzieć: "są jakby ekskluzywne". Co jakiś czas odbywa się sprzedaż, któregoś z domków. Koszt potrafi dojść do 260 000 AUD (ok 800 000 PLN). Niestety podczas naszego pobytu na Brighton Beach wszystkie były zamknięte, ale i tak warto było tam dotrzeć i popodziwiać je z zewnątrz.

Jak dotrzeć na Brighton Beach?

Dotarcie na Brighton Beach wcale nie jest trudne Jeżeli posiadamy lokalną kartę Myki wystarczyć wsiąść w pociąg na Flinders Station w kierunku Sandringham i wysiąść na przystanku Brighton Beach. Opłata mieści się w dniówce użycia karty Myki.

Wróciliśmy! Mnóstwo widoków, pięknych miejsc i jeszcze więcej przemyśleń. Kolejne marzenie spełnione. Wyprawa do Australii zweryfikowała jednak wiele naszych założeń dotyczących tego kraju. Większości Australia kojarzy się z upałami, kangurami i pająkami. Ja również kojarzyłam Australię z tymi rzeczami. Jak jest naprawdę? Czego mogą się spodziewać osoby wybierające się do Au? Na początek parę słów prawdy i rzeczy, które nas zaskoczyły podczas tej miesięcznej podróży.

Australia. Spakowana torba letnich rzeczy: topy, shorty, sukienki na ramiączkach... W Australii przecież jest gorąco! W końcu odpoczniemy od polskiej jesiennej pogody. Błąd! Mimo, iż pogoda w Australii jest lepsza niż w Polsce, to daleko jej od wilgotnego, gorącego klimatu chociażby Tajlandii. Dodatkowo pogoda w okresie wiosennym jest zmienna i kapryśna. Rano termometry mogą wskazywać 32 stopnie, nie oznacza to jednak, że po południu temperatura nie spadnie do 19 stopni, a słoneczne niebo nie zmieni się w burzowe chmury. Szczególnie zmienna pogoda towarzyszyła nam w Melbourne. Lokalsi mówią, że jednego dnia w Melbourne występują 4 pory roku. I to jest prawda! Rano wiatr, w południe słońce, wieczorem deszcz, by nocą znów bylo czyste niebo. Ubiór na cebulkę obowiązkowy!

PRAWDA NR 2 - W AUSTRALII NIE MA PAJĄKÓW! No dobra, może są, ale nie spotyka się ich przy codziennych czynnościach.

Pamiętam swoje pierwsze wyjście z samolotu na lotnisku w Melbourne. Moja głowa chodziła non stop w lewo, w prawo, w górę, w dół. A wszystko to w poszukiwaniu... pająków! Wsiedliśmy do Ubera. To samo. Zwinęłam się w kłębuszek i modliłam się, żeby tylko nie wszedł na mnie pająk. Pająków jednak nigdzie nie widziałam. Prawda jest taka, że jeżeli nie wkłada się rąk w krzaki, nie chodzi po garażach, czy po dżungli to szanse na zobaczenie pająka są niewielkie.

Dlatego już po dwóch tygodniach zaczęliśmy rozpaczliwie szukać tych obrzydliwych stworzeń. Być w Australii i nie zobaczyć pająka?! No i w końcu się udało. Po całodniowej wyprawie wokół Uluru chciałam wystawić adidasy przed nasz domek. Już postawiłam je na ziemi pod scianą i wtedy go spostrzegłam! Był na ścianie, tuż nad moimi adidasami! Nie był duży, ale na pewno niespotykany w Polsce. Czy niebezpieczny? Nie wiem. Próbowałam go znaleźć w internecie. Niestety mi się nie udało.Pająk jak pająk. Nie zrobił na mnie dużego wrażenia. Chwyciłam buty, porządnie je wytrzepałam i wróciłam do domku.

PRAWDA NR 3 - JEST DROGO. BARDZO DROGO.

My z Kamilem śniadania przygotowywaliśmy sobie sami. Prawie każde mieszkanie z Airbnb miało toster i kuchnię, w której powstawały smaczniusie tosty z masłem orzechowym. Dlaczego masło orzechowe? Było najtańsze - kosztowało około 10 zł. Gorzej było z obiadami. Nie podróżowaliśmy kamperem, nie mogliśmy podjechać na znajdujące się poza centrum miasta miejsca grillowe, by ugrillować sobie coś samemu. Szkoda nam też było czasu na powrót do mieszkania. Musieliśmy więc szukać czegoś na mieście. Dania w knajpkach to koszt 60 złotych w najtańszych miejscach. Dlatego nie lada gratką była dla nas sieć pizzerii Domino's, gdzie pizza kosztowała 5 dolarów (15 złotych) lub sushi, które też w Australii jest stosunkowo tanie. Dodatkowo przed odwiedzeniem danego miasta, szukaliśmy w Google miejsc pod hasłem:  "tanie miejsca w ...". Dzięki temu udało się nam znaleźć fajną knajpkę np. Lucky Coq'a w Melbourne, który oferował dania za 4 i 8 $! Takie miejsca to rzadkość, ale da się! :)

PRAWDA NR 4 - PRZYRODA AUSTRALII PODOBAŁA MI SIĘ BARDZIEJ NIŻ NOWEJ ZELANDII.

Każdy, z kim rozmawiałam przed wyjazdem do Australii zachwalał przyrodę Nowej Zelandii, twierdząc, że Australia jest piękna, ale Nowa Zelandia bije ją na głowę. Ja się z tym zupełnie nie mogę zgodzić! Dlaczego? O tym będzie zupełnie inny post;)

Mogłabym tak pisać i pisać o miejscach i rzeczach, które zaskoczyły nas w Australii. Będę jednak dawkować wiedzę, żeby Was nie zanudzić przydługimi wpisami. Może, ktoś z Was był w Australii i ma podobne czy inne odczucia? A może ktoś dołoży coś do tej listy? Dajcie znać w komentarzach ;)

Piąteczka!

Jeżeli wpis okazał się przydatny, albo po prostu Ci się spodobał, nie wahaj się i zostaw like'a na FB/followuj na Insta/ skomentuj poniżej. Twoja reakcja na to co robię bardzo mnie ucieszy :) Dziękuję!